Toplumu tek başıma düzeltmeye kalksam buna ömrüm yetmez. Aslında bu mümkün de değil. Ancak biliyorum ki herkes kendini düzeltse çok kısa sürede her şey yoluna girecektir. Herkes kendindeki eksiklikleri görse, bunları tamamlasa çok daha güzel bir hayatımızın olacağını biliyorum. Başkasından beklediğimiz anlayışı, düşünceli davranışı bizden de bekleyenler olduğu gerçeğini bilebilsek keşke. Bizden de bekleneni karşımızdakilere verebilsek çok daha kaliteli bir yaşantımız olacağından da eminim.

Sadece empati kurmak yeterli diye düşünüyorum. Karşımdaki kişinin yerinde ben olsaydım nasıl bir davranış beklerdim diyebilsek. Sonra da bu sorunun cevabını dürüstçe verebilsek keşke. O zaman olaylar karşısında doğru tutumumuz ortaya çıkacaktır. Bütün mesele beklediğimiz gibi davranabilmekte!

Eskiden ’’Allah’tan korkmaz, kuldan utanmaz mısın?‘’ derlerdi. Aslında çok büyük bir anlam taşıyormuş bu söz. Bütün samimi duyguları, sevgiyi, saygıyı ve en önemlisi hakkı hatırlatıyormuş bilene. Allah’tan korkmaz, kuldan utanmazsak her türlü kötülüğü yapabiliriz anlamına gelmekteymiş anlayana. Kendimize bu soruyu sorabilsek belki de çoğu kötü davranışları bırakabiliriz düşüncesindeyim.

Allah’tan korkmaz mıyız, Kuldan utanmaz mıyız? Herkesin anlaşılmaya ihtiyacı var. Dinlenilmeye, hakkının hakkıyla verilmesine hatta sevmeye ve sevilmeye ihtiyacı var. Gülmeye olan ihtiyacı oksijene olan ihtiyacı kadar elzem. Buna rağmen mutsuzluk herkesin kaderiymiş gibi yaşıyoruz. Ne kadar gergin bir toplum haline geldik farkında mısınız?

Sebebi şu ya da bu fark eder mi? Anlayışımız tükenmiş, yerini öfkemiz almış. Mutluluğumuz bitmiş, yerini kin ve nefretimiz almış. Yumruklarımız en az dişlerimiz kadar sıkılı yaşıyoruz farkında mısınız?
Sebebin ne olduğu fark etmez bence! İnancımıza göre şükredip anlayış göstermeyi bilmeliyiz. Bunu başarabilsek belki de bu kadar öfkeli olmayacağız. Başkalarından beklediğimiz hoşgörüyü biz de göstermeye başlasak yumruklarımız açılacak ellerimiz kavuşacaktır. Gülümsemek kadar küçük inceliği gösterebilsek herkes mutlu olacaktır. Sabrımızı birazcık artırsak her şey yoluna girecektir! Bunlara müsade etmeyen gururumuzu biraz yere yakınlaştırabilsek, o zaman birbirimizi görebileceğiz belki sımsıkı sarılacağız da!

Anlayacağınız aradığımız, beklediğimiz ve ihtiyacımız olan her şey yine kendi gönlümüzde. Başkasından beklediğimiz ama bulamadığımız için mutsuzuz bir o kadar da gerginiz. Başkalarının gönlüne müdahale etmeye çalışıyoruz düşüncesizce. Mutluluğumuz, huzurumuz ve hatta tüm sevinçlerimiz kendi içimizde bir hazine bilene! Ama biz başkasının gönlünde kaçak define avcısı gibi yaşıyoruz. Belki de bundan dolayı başaramıyoruz…